‘Op Intensieve zorg word je vaak geconfronteerd met het spanningsveld tussen doorgedreven behandelingen en waardige zorg. In elk bed maakt een patiënt een zware lichamelijke en emotionele periode door, die hij doorstaat omdat je hem vooruitzichten biedt. Als patiënten en hun omgeving niet ten volle bewust en geïnformeerd zijn over die vooruitzichten, kunnen ze voor zichzelf niet uitmaken of het de moeite loont om door een dergelijke zware periode te gaan. Je ontneemt hen soms ook de kans om afscheid te nemen. Als arts moet je continu dat spanningsveld in het oog houden. Op Intensieve zorg, maar ook daarbuiten. Doe je dat niet, dan ontneem je patiënten hun autonomie en behandel je hen onrespectvol, zonder dat je dat door hebt.’

‘Ik ben op mijn vijfde mijn vader aan longkanker verloren en ik kon toen geen afscheid nemen. De medische wereld is sterk veranderd, maar meer en integere communicatie tussen artsen, verpleegkundigen, patiënten en hun familie kan onze zorg naar een nog hoger niveau brengen. Om integer te communiceren, moet je in staat zijn om je kwetsbaar op te stellen en de moed hebben om tijdig door te spreken. Enerzijds moet je aanvaarden dat je niet in staat bent om iedereen te redden. Anderzijds leer je inzien dat verdriet en boosheid normale reacties zijn op verlies. Ik ben destijds arts geworden omdat ik geboeid was door het menselijk lichaam en ik mensen wou helpen. Wel, soms moeten we wat meer oog hebben voor de mens en wat minder voor het lichaam. Pas dan slagen we erin om warme zorg echt in onze behandeling te integreren.’

In deze rubriek deelt een arts een inzicht dat zijn denken en handelen bepaalt.