‘Als we allemaal in
ons hokje blijven, raakt niemand vooruit’
prof. Ines Keygnaert,
International Centre for Reproductive Health (ICRH) van de UGent
In deze rubriek delen artsen/onderzoekers/zorgspecialisten een inzicht dat hun denken en handelen bepaalt.
‘Ik ben al mijn hele leven geïnteresseerd in gedrag dat afwijkt van de norm, welke gezondheidsimpact dat heeft en hoe we daar als maatschappij mee omgaan. Ik legde een atypisch pad af: na mijn diploma Oosterse Talen en Culturen heb ik me in Wallonië en het buitenland verder in een antropologische kijk op gezondheid verdiept. Ik maakte een doctoraat in de geneeskunde over seksueel geweld tegen vluchtelingen, asielzoekers en mensen zonder wettig verblijf, en daarnaast bouwde ik het vakgebied rond zorg na seksueel geweld uit. Ik denk dat het heel gezond is dat mensen met diverse profielen mee de zorg veranderen. Als we allemaal in ons hokje blijven, raakt niemand vooruit. Veel artsen reageerden meteen positief op de multidisciplinaire aanpak die ik voor de Zorgcentra na Seksueel Geweld ontwikkelde. En eigenlijk biedt dat soort samenwerking ook kansen om andere gezondheidsdeterminanten aan te pakken. Je hebt niet alleen voor seksueel geweld zowel verpleegkundigen, artsen, psychosociale zorgverleners als beleidsmakers en -bewakers nodig om het verschil te maken.’
‘Uit mijn onderzoek blijkt dat 81 procent van de vrouwen en 48 procent van de mannen in België ooit met seksueel geweld te maken krijgt. Het kan echt iedereen overkomen, wat je leeftijd, gender of sociale achtergrond ook is. Ik geef er heel veel les over aan zorgverleners die in het werkveld staan, maar het thema ontbreekt nog steeds in de basisartsenopleiding. Seksueel geweld bespreekbaar maken is cruciaal. Patiënten gooien vaak visjes en hopen dat een arts die vangt. Vraag niet ‘ben je ooit verkracht?’, wel ‘heb je ooit seksuele handelingen moeten stellen die je niet wou?’ Momenteel zoekt maar 7 procent van de slachtoffers zorg. Dat is veel te weinig! Zeker als je ziet hoe veel slachtoffers met de begeleiding in de zorgcentra vrij snel herstellen en hun dagelijkse activiteiten opnemen. Tegelijk moeten we ook buiten de dokterspraktijken veel meer over seksueel consent praten. Vergeet niet dat de meeste gevallen van seksueel geweld totaal niet lijken op het stereotiepe beeld van een verkrachter die achter een boom opduikt.’
‘Als we allemaal in
ons hokje blijven, raakt niemand vooruit’
prof. Ines Keygnaert,
International Centre for Reproductive Health (ICRH) van de UGent
In deze rubriek delen artsen/onderzoekers/zorgspecialisten een inzicht dat hun denken en handelen bepaalt.
‘Ik ben al mijn hele leven geïnteresseerd in gedrag dat afwijkt van de norm, welke gezondheidsimpact dat heeft en hoe we daar als maatschappij mee omgaan. Ik legde een atypisch pad af: na mijn diploma Oosterse Talen en Culturen heb ik me in Wallonië en het buitenland verder in een antropologische kijk op gezondheid verdiept. Ik maakte een doctoraat in de geneeskunde over seksueel geweld tegen vluchtelingen, asielzoekers en mensen zonder wettig verblijf, en daarnaast bouwde ik het vakgebied rond zorg na seksueel geweld uit. Ik denk dat het heel gezond is dat mensen met diverse profielen mee de zorg veranderen. Als we allemaal in ons hokje blijven, raakt niemand vooruit. Veel artsen reageerden meteen positief op de multidisciplinaire aanpak die ik voor de Zorgcentra na Seksueel Geweld ontwikkelde. En eigenlijk biedt dat soort samenwerking ook kansen om andere gezondheidsdeterminanten aan te pakken. Je hebt niet alleen voor seksueel geweld zowel verpleegkundigen, artsen, psychosociale zorgverleners als beleidsmakers en -bewakers nodig om het verschil te maken.’
‘Uit mijn onderzoek blijkt dat 81 procent van de vrouwen en 48 procent van de mannen in België ooit met seksueel geweld te maken krijgt. Het kan echt iedereen overkomen, wat je leeftijd, gender of sociale achtergrond ook is. Ik geef er heel veel les over aan zorgverleners die in het werkveld staan, maar het thema ontbreekt nog steeds in de basisartsenopleiding. Seksueel geweld bespreekbaar maken is cruciaal. Patiënten gooien vaak visjes en hopen dat een arts die vangt. Vraag niet ‘ben je ooit verkracht?’, wel ‘heb je ooit seksuele handelingen moeten stellen die je niet wou?’ Momenteel zoekt maar 7 procent van de slachtoffers zorg. Dat is veel te weinig! Zeker als je ziet hoe veel slachtoffers met de begeleiding in de zorgcentra vrij snel herstellen en hun dagelijkse activiteiten opnemen. Tegelijk moeten we ook buiten de dokterspraktijken veel meer over seksueel consent praten. Vergeet niet dat de meeste gevallen van seksueel geweld totaal niet lijken op het stereotiepe beeld van een verkrachter die achter een boom opduikt.’