‘Samen met de patiënt bereik je meer’
hoofdonderzoeker van het HIV Cure Research Center (HCRC)
en arts-specialist op de dienst Algemene inwendige ziekten van het UZ Gent
In deze rubriek delen artsen/onderzoekers/zorgspecialisten een inzicht dat hun denken en handelen bepaalt.
‘Ik vind het een ongelooflijk voorrecht om arts en onderzoeker te zijn. De spanning die je voelt als je iets aantoont wat niemand ooit deed, is uniek. Die drive naar nieuwe inzichten stuwt ons hiv-onderzoekslabo, met inmiddels een dertigtal collega’s, vooruit. In 2015 startten we een project om stalen te onderzoeken van mensen die hiv-remmers nemen, min of meer zoals oncologen ook de okselklieren controleren. Die basisstudie zette ons wereldwijd op de kaart. We toonden aan dat hiv niet cel- of orgaanspecifiek terugkeert als je stopt met medicatie. Het lijkt een random proces. We onderzoeken nu verder welke moleculaire mechanismen er spelen. Daarnaast bestuderen we therapeutische pistes om slapend virus aan te vallen met gen- en celtherapie zoals CAR-T-cellen.’
‘Een van onze sterktes is dat wij als labo heel dicht bij de patiënt staan. Voor onze basisstudie vroegen we veel van deelnemers: onderzoeken zoals een ruggenmergpunctie, maar ook je medicatie stoppen en de ziekte weer even detecteerbaar en mogelijk doorgeefbaar laten worden. Dat is psychologisch zwaar en toch stapten voldoende mensen in het verhaal. Ook collega’s uit andere disciplines werkten mee: pneumologen, neurologen, gastro-enterologen enzovoort. Het idee dat je samen meer bereikt, leeft hier hard. Ook in ons contact met de eerste lijn. Om de besmettingsketen te doorbreken, blijft seropositieve mensen opsporen cruciaal. Zowel bij risicogroepen als bij onverklaarde vermoeidheid of vermageren moeten we nog sneller testen.’
‘Samen met de patiënt bereik je meer’
hoofdonderzoeker van het HIV Cure Research Center (HCRC)
en arts-specialist op de dienst Algemene inwendige ziekten van het UZ Gent
In deze rubriek delen artsen/onderzoekers/zorgspecialisten een inzicht dat hun denken en handelen bepaalt.
‘Op Intensieve zorg word je vaak geconfronteerd met het spanningsveld tussen doorgedreven behandelingen en waardige zorg. In elk bed maakt een patiënt een zware lichamelijke en emotionele periode door, die hij doorstaat omdat je hem vooruitzichten biedt. Als patiënten en hun omgeving niet ten volle bewust en geïnformeerd zijn over die vooruitzichten, kunnen ze voor zichzelf niet uitmaken of het de moeite loont om door een dergelijke zware periode te gaan. Je ontneemt hen soms ook de kans om afscheid te nemen. Als arts moet je continu dat spanningsveld in het oog houden. Op Intensieve zorg, maar ook daarbuiten. Doe je dat niet, dan ontneem je patiënten hun autonomie en behandel je hen onrespectvol, zonder dat je dat door hebt.’
‘Ik ben op mijn vijfde mijn vader aan longkanker verloren en ik kon toen geen afscheid nemen. De medische wereld is sterk veranderd, maar meer en integere communicatie tussen artsen, verpleegkundigen, patiënten en hun familie kan onze zorg naar een nog hoger niveau brengen. Om integer te communiceren, moet je in staat zijn om je kwetsbaar op te stellen en de moed hebben om tijdig door te spreken. Enerzijds moet je aanvaarden dat je niet in staat bent om iedereen te redden. Anderzijds leer je inzien dat verdriet en boosheid normale reacties zijn op verlies. Ik ben destijds arts geworden omdat ik geboeid was door het menselijk lichaam en ik mensen wou helpen. Wel, soms moeten we wat meer oog hebben voor de mens en wat minder voor het lichaam. Pas dan slagen we erin om warme zorg echt in onze behandeling te integreren.’