‘Ik koester en voed mijn nieuwsgierigheid elke dag’
In deze rubriek delen artsen/onderzoekers/zorgspecialisten een inzicht dat hun denken en handelen bepaalt.
‘Als student raakte ik gefascineerd door de biologische processen van kankercellen. Hoe nemen zij de regie over? Hoe omzeilen ze ons immuunsysteem? Hoe laten die cellen gezond weefsel met zich meewerken? Ik koester en voed die nieuwsgierigheid elke dag. Tijdens congressen voel ik me als een kind in een snoepwinkel. Nog intenser is het wanneer je een van je onderzoekshypotheses klinisch bevestigd ziet. Alles valt op zijn plaats als je een patiënt met een ingrijpende ziekte als kanker kan helpen door een nieuwe therapie. Oncologie kan ook hard zijn, omdat je soms patiënten verliest. Maar je hebt als arts-onderzoeker een enorme impact. Zelfs als het niet goed afloopt, kan jouw begeleiding voor patiënten en hun naasten een wereld van verschil maken.’
‘De voorbije tien jaar zetten we voor borst- en gynaecologische tumoren reuzenstappen vooruit. Vroeger kregen alle patiënten chemotherapie die alles plat bombardeerde. Nu ontleden we tumoren op moleculair niveau en stippelen we een behandelingstraject op maat van de tumor en de patiënt uit. Voor veel patiëntengroepen stegen de overlevingskansen indrukwekkend. We focussen in het onderzoek ook op minder belastende behandelingen, die een vergelijkbare kans op genezing bieden én minder schade veroorzaken. Door met andere vakgebieden samen te werken, kwamen er behandelingen bij zoals doelgerichte therapie, immunotherapie en ADC-therapie, waarbij chemotherapie aan antilichamen is gekoppeld. Toch botsen we nog altijd op veel biologische vragen en ook op het vlak van preventie – met onder meer extra aandacht voor een gezondere levensstijl – blijft er een lange weg te gaan.’
‘Ik koester en voed mijn nieuwsgierigheid elke dag’
In deze rubriek delen artsen/onderzoekers/zorgspecialisten een inzicht dat hun denken en handelen bepaalt.
‘Op Intensieve zorg word je vaak geconfronteerd met het spanningsveld tussen doorgedreven behandelingen en waardige zorg. In elk bed maakt een patiënt een zware lichamelijke en emotionele periode door, die hij doorstaat omdat je hem vooruitzichten biedt. Als patiënten en hun omgeving niet ten volle bewust en geïnformeerd zijn over die vooruitzichten, kunnen ze voor zichzelf niet uitmaken of het de moeite loont om door een dergelijke zware periode te gaan. Je ontneemt hen soms ook de kans om afscheid te nemen. Als arts moet je continu dat spanningsveld in het oog houden. Op Intensieve zorg, maar ook daarbuiten. Doe je dat niet, dan ontneem je patiënten hun autonomie en behandel je hen onrespectvol, zonder dat je dat door hebt.’
‘Ik ben op mijn vijfde mijn vader aan longkanker verloren en ik kon toen geen afscheid nemen. De medische wereld is sterk veranderd, maar meer en integere communicatie tussen artsen, verpleegkundigen, patiënten en hun familie kan onze zorg naar een nog hoger niveau brengen. Om integer te communiceren, moet je in staat zijn om je kwetsbaar op te stellen en de moed hebben om tijdig door te spreken. Enerzijds moet je aanvaarden dat je niet in staat bent om iedereen te redden. Anderzijds leer je inzien dat verdriet en boosheid normale reacties zijn op verlies. Ik ben destijds arts geworden omdat ik geboeid was door het menselijk lichaam en ik mensen wou helpen. Wel, soms moeten we wat meer oog hebben voor de mens en wat minder voor het lichaam. Pas dan slagen we erin om warme zorg echt in onze behandeling te integreren.’